Kolekcja wrzesińska 2010 - Andrzej Jerzy Lech

Wczoraj w godzinach wieczornych ujrzała we Wrześni światło dzienne kolejna, druga odsłona "Kolekcji wrzesińskiej" - przedsięwzięcia unikatowego w skali kraju, której autorem jest Andrzej Jerzy Lech. Wernisaż przebiegł w gorącej atmosferze, a o ujęcia trzeba było wręcz walczyć. Pierwsza część, na którą złożyły się fotografie wykonane wiosną, pokazywana jest w Muzeum Regionalnym, natomiast część jesienna - we Wrzesińskim Ośrodku Kultury.

Samo przedsięwzięcie w pełni zasługuje na osobny tekst. Dziś natomiast ograniczę się do stwierdzenia, że obie części kolekcji są, mimo tej samej technologii i podobnych założeń formalnych, dość mocno różne. Jedna i druga jest bardzo ciekawa, obie zapraszają do refleksji nad funkcją fotografii we współczesności i jej rolą dla niewielkich, w różny sposób ograniczonych społeczności. Muszę natomiast skrytykować formę wydawnictwa, w formie sporego pudełka z luźnymi kartami. Próbowałem się z nim od wczoraj zaprzyjaźnić - i nie mogę. Autor i wydawca (Wydawnictwo KROPKA) przyjęli koncepcję wydrukowania obrazów w skali 1:1, podobnie jak zdjęcia na wystawie, będące stykowymi odbitkami ze stosowanych przez Andrzeja negatywów 7x17 cali. Waldek Śliwczyński argumentował, że gdyby zdjęcia te zszyć w książkę, cena wydawnictwa wzrosłaby jeszcze bardziej (obecnie kosztuje 200 złotych), co więcej nie byłby w stanie wydrukować tak dużego formatu na swojej (bardzo nowoczesnej) maszynie drukarskiej. Przytaczam te argumenty, ponieważ mają swoją wagę, natomiast ja, patrząc oczami "konsumenta" tej fotografii, stwierdzam straszną niepraktyczność przyjętego rozwiązania. Aby przejrzeć prace i być pewnym, że nic im się nie stanie, trzeba przygotować sporej powierzchni stół i gruntownie go wyczyścić, po czym można dopiero przystąpić do oglądania poszczególnych kart - oczywiście w pozycji stojącej. Nie można - jak to uwielbiam czynić - siąść w fotelu i po prostu delektować się zawartością. Mam w zbiorach kilka naprawdę sporych, "ceglastych" wydawnictw i nie ma najmniejszego problemu z ich kartkowaniem. Waldek dołożył wszelkich starań, ściągnął nawet specjalnie dobrany papier z Austrii (notabene ten sam, na którym został fantastycznie wydany album "Deep South" Sally Mann), ale per saldo myślę, że warto było jednak pomyśleć o zmniejszeniu formatu i wydaniu w formie książkowej. Howgh! :-)