Update: Blogger robi coś dziwnego z tymi zdjęciami - dodaje własny zafarb i "podkręca" kolory, mimo przekonwertowania do sRGB i zachowania stosownych znaczników w nagłówkach. Czy P.T. Czytelnicy znają na to jakieś antidotum?
W styczniu 1968 roku Sycylię nawiedziło wyjątkowo silne trzęsienie ziemi, z epicentrum w dolinie Belice. W jego wyniku destrukcji uległo kilkanaście wsi i miasteczek - z dnia na dzień przestało się w nich toczyć życie, a w skali całej wyspy 70 tysięcy osób pozostało bez dachu nad głową.
Rewitalizacja poszczególnych okolic zajęła nawet dwadzieścia lat, a ponieważ zniszczenia miały różny charakter, podjęto w ich kontekście różne decyzje. Tam gdzie było to możliwe, zdecydowano o rekonstrukcji poszczególnych miejscowości w ich dotychczasowym miejscu. Część z nich natomiast postanowiono wybudować od nowa, w odległości od kilku do kilkunastu kilometrów, pod dotychczasową tradycyjną nazwą. Pozostałości zniszczonych miejscowości zagospodarowano także w różny sposób. Jedną z nich przekazano we władanie artyście Alberto Burriemu, który w latach 1984-89 zrealizował na jej terenie przejmujący projekt landartowy, znany obecnie pod nazwą Cretto di Burri. Inną z kolei, zabezpieczywszy przed dalszą degradacją, ogrodzono i pozostawiono w runie jako swoisty pomnik. Z dzisiejszej perspektywy najbardziej uderzające są olbrzymie różnice w wykorzystaniu przestrzeni oraz społecznym funkcjonowaniu tych miejscowości, które odbudowano w starym miejscu i tych, które zaprojektowano w myśl koncepcji urbanistycznych przełomu lat 70. oraz 80. XX wieku i wybudowano w nowych miejscach.
Wystawa „Pozostała głównie cisza” poświęcona jest Ruderi di Poggioreale - zachowanym pozostałościom miejscowości, w której czas zatrzymał się w roku 1968. Mimo upływu 47 lat, a także olbrzymiej skali zniszczeń, miejsce to nadal zaskakuje swoją nieoczywistą estetyką oraz wszechobecną, wręcz nienaturalną ciszą.
Po wernisażu zostaną zaprezentowane i krótko omówione zdjęcia z pozostałych miejscowości (zarówno tych, którym było dane pozostać na swoich starych miejscach, jak i tych, które wybudowano od nowa). Materiał ten będzie stanowił punkt wyjścia do dyskusji, której gośćmi będą: Piotr Libicki, historyk sztuki i plastyk miejski w Poznaniu oraz Łukasz Rogowski z Instytutu Socjologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Porozmawiamy o tym, jakie we współczesnym myśleniu o mieście powinny być proporcje między spuścizną historyczną a nowoczesnością. Czy nowoczesność powinna się wkradać do miasta za wszelką cenę? Czy wygoda jest nadrzędna wobec tradycji? Jakie miasto ma powinności wobec swojej społeczności? Oraz, last but not least, jak te kwestie są rozstrzygane w Poznaniu?
